"Anne, evlatlarına Cenneti gösteren yoldur." der Mevlana. İnsanın büyümeye başladığı yer anne kucağıdır. Ancak hiç büyümediğimiz yer ise annelerimizin yüreğidir. Yaşımız makamımız mevkiimiz ne olursa olsun annelerimizin hep küçük kızı, küçük oğlu olarak kalırız.

Bizim için dünyanın en güzel kadınıdır annelerimiz. En güzel gülümseyen kadın yine annelerimizdir.  Annelerimiz suya şeker katsa sütlaç olur, toprağa kül dökse gül olur. İlk öğretmenimiz, ilk arkadaşımız, varlığımızın yaşam kaynağıdır annelerimiz.

Sözlükte adı konamayacak kadar büyük bir sevginin, tıpta karşılığı olamayacak kadar şifalı bir "Öpeyim de geçsin." sözünün, var olabilecek bütün zorlukların karşısında durabilecek gücün adıdır annelerimiz. Dünyaya geldiğimiz ilk andan itibaren elimizi tutan ve o eli sonsuza dek bırakmayan her zorlukta yanımızda bitiveren annelerimiz.

Sevgisini ve kıymetini izaha kelimelerin bile aciz kaldığı annelerimiz için Yüce Kitabımız onlara karşı davranışlarımızı düzenlerken çok özet bir ifade kullanıyor: ''Öff bile demeyiniz!'' Benim her duyduğumda tüylerimi diken diken etmiştir bu yüce kelam. Annelerimize, bize göre çok basit olan "Öff anne yaa" nazlanmasını bile sakıncalı buluyor Yaradan onların kalplerinin kırılmaması adına. İşte bu sebeplerden dolayı annelerimizi bir gün değil her gün başımızın tacı edelim.

Hayatımızda her şeyin yerini doldurabiliriz. Ancak annelerimizi kaybettiğimiz zaman ruhumuzda açılan o kocaman boşluğu doldurmak mümkün değildir. Sanırız ki annelerimizle aramızdaki göbek bağı biz doğunca kesilir. Öyle diyor annesini kaybeden şair: "Annemle aramızdaki göbek bağımız meğer annemizi kaybettiğimiz gün kesiliyormuş." Dünya yolculuğunu tamamlayan annelerimize rahmet diliyorum.

 Muhtaç olduğumuz anne kokusuna karışan anne duaları yaşam yolumuzun ışığı olsun her zaman. Annelerimizin Cennet kokulu ellerinden öpüyor, tüm annelerimizin Anneler Günü'nü kutluyorum.